نمک دریا یا نمک سفره
تنقلات فانتزی از جمله خوراکی‌هایی هستند که معمولا در انواع مختلف و طعم‌های متفاوت عرضه می‌شوند. یکی از طعم‌هایی که این روزها در این نوع محصولات بسیار به کار می‌رود، طعم نمک دریاست.
حال شاید این سوال برای مصرف‌کنندگان پیش آید که نمک دریا چه تفاوتی با نمک معمولی دارد؟ در این رابطه باید گفت: نمک دریا نمکی است که مستقیما از آب دریا تا اقیانوس به دست می‌آید. این نمک طعم خالص‌تری داشته، معمولا کمتر تصفیه می‌شود و حاوی املاحی چون آهن، منیزیم، کلسیم، پتاسیم، منگنز، روی و ید است. بنابراین بیشتر فواید املاح موجود در آب دریا را دارا بوده و سالم‌تر و طعم‌دارتر از نمک سفره است و به صورت دانه‌های درشت، ساییده و کاملا نرم در دسترس است. از زمان‌های گذشته نمک دریا توسط عطاری‌ها عرضه می‌شده و به دلیل میکرومینرال‌های طبیعی به صورت طبی کاربرد داشته است.
این نمک به دلیل آن که جدیدا در تنقلات صنعتی استفاده می‌شود، برخی مصرف‌کنندگان به دلیل عدم آگاهی کافی تصور می‌کنند که در مقایسه با نمک سفره از مضرات کمتری برخوردار است. در این باره باید گفت: این نمک نظیر نمک سفره برای افراد مستعد به فشارخون و بیماری‌های مرتبط مضر بوده و باید در مصرف آن محتاط بود. لذا ویژگی بارز این نمک نسبت به نمک سفره آن است که مزه‌دارتر بوده و به طور طبیعی غنی از املاح معدنی خصوصا ید است. بر این اساس اگر به میزان کافی از این نمک در رژیم غذایی استفاده شود، احتیاجی به ید اضافی نیست.
نظر به این که نمک سفره معمولا از معادن نمک تهیه می‌شود، از نظر ید فقیر است. بنابراین در ایران به دلیل افزایش بیماری گواتر ناشی از کمبود ید چندین سال است که به نمک‌های سفره ید اضافه می‌شود. از سوی دیگر درصد ناخالصی‌هایی مانند: گچ و فلزات سنگین مانند: سرب، جیوه و ارسنیک در نمک معدن (نمک سفره) بیشتر به چشم می‌خورد. به گونه‌ای که این امر منجر به آن گردیده که لزوما این نوع نمک تصفیه گردد. ناخالصی‌های گچ و املاح نامحلول گرچه به تنهایی به میزان ناچیز زیاد مضر و سمی نیستند ولی اولا مقدار آنها در نمک زیاد است و ثانیا وجود این ناخالصی‌ها علاوه بر ایجاد ناراحتی‌های کلیوی و کبدی باعث می‌شود که شوری نمک کمتر احساس شده و همین امر باعث مصرف بیشتر نمک و به دنبال آن افزایش فشارخون می‌گردد. از طرفی ناخالصی‌های فلزات سنگین نیز با وجود میزان کم در نمک‌های معدنی به علت خاصیت تجمع تدریجی آنها در بافت‌های بدن در درازمدت بسیار مخرب خواهد بود و مسمومیت‌های مزمن و عوارض مختلفی برای بدن ایجاد می‌نمایند.
